Food-Info.net> Produkty żywnościowe > Wino

Proces robienia wina

(Source)

Winobranie

Podczas winobrania preferuje się świeże i dojrzałe winogrona. W chłodnym klimacie, jak w północnej Europie, czy wschodniej części Stanów Zjednoczonych, brak wystarczającej ilości ciepła może powodować winobranie owoców, które nie osiągnęły jeszcze dojrzałości. Niedobór cukru może zostać uzupełniony poprzez dodanie cukru lub koncentratu z winogron. Winogrona, którym pozwala się na dojrzewanie na krzewie, albo te, które są częściowo suszone na słońcu po winobraniu są bogate w cukier dzięki naturalnemu procesowi utraty wilgotności (częściowo zawartość cukru rośnie tak jak przy produkcji win Málaga w Hiszpanii). Forma, Botrytis cinera, może zostać użyta do przyspieszenia utraty wilgotności (tak jak przy produkcji Sauterne we Francji). Takie winogrona używane są do produkcji słodkich win stołowych. Podczas produkcji tych win używa się specjalnych metod, takich jak dodanie dwutlenku siarki, użycie drobnych naczyń podczas fermentacji, czy produkcja w niskich temperaturach. Celem tych zabiegów jest zatrzymanie fermentacji zanim cukier ulegnie całkowitemu sfermentowaniu.

(Source)

Ogromne znaczenie ma odpowiedni czas winobrania, ze względu na jego wpływ na kompozycję winogrona. Przedwczesne winobranie może spowodować powstanie wodnistego, ubogiego w alkohol wina; natomiast zbyt późne winobranie, przyczynia się do powstania wina o dużej zawartości alkoholu przy jednoczesnej niskiej kwaśności. Winobranie można przeprowadzić jedno lub wielorazowo. Winogrona są odcinane od rośliny i umieszczane w koszach lub pudłach. Później, w trakcie transportu do winnicy umieszcza się je w większych kontenerach (w Europie są to duże łajby, a w Kalifornii, czy w innych miejscach, metalowe barki). Mechaniczne winobranie, oparte na strzepywaniu owoców z roślin lub łamaniu łodyg jest często używane w Kalifornii, Australii, czy Francji.

W winnicy winogrona mogą zostać wrzucone bezpośrednio do wyciskarki lub zostać rozładowane do zbiornika ściekowego i przetransportowane do wyciskarki poprzez przewoźnik taśmowy.

Wyciskanie

W dzisiejszych zmechanizowanych czasach winogrona są zazwyczaj jednocześnie wyciskane i odszypułkowane za pomocą maszyny. Najczęściej składa się ona z perforowanego cylindra z mieszadełkami pracującymi na obrotach od 600 do 1200 na minutę. Winogrona są wyciskane i przeprowadzone przez cylinder. Większość szypułek wypada na końcu cylindra. Do wyciskania można użyć także walca. Rzadko spotyka się starożytne metody wyciskania winogron za pomocą stóp albo deptania butami.

(Source)

Jeżeli, tak jak ma to miejsce w Szampanii we Francji, z czerwonych winogron wyrabia się biały sok, wyciskaniu często towarzyszy wytłaczanie. Czerwone winogrona są czasami wkładane do zbiornika, który się potem zamyka. Oddychanie owocu w trakcie którego zużywa się tlen i produkowany jest dwutlenek węgla prowadzi do obumarcia komórek skórki. W ten sposób tracą one pól przepuszczalność i pozwalają na ekstrakcję koloru. Czasami używa się także oddychanie wewnątrzkomórkowe kwasu jabłkowego. Proces oddychanie jest wolny i w ciepłych regionach może powodować powstanie wina o słabym kolorze, niskiej kwasowości i znacznym zapachu.

Oddzielenie soku

Jeżeli procesowi podlega sok z białych winogron lub pożąda się białego wina, wtedy zazwyczaj oddziela się sok od skórek i nasion zaraz po wyciskaniu. Czasami, w celu zwiększenia intensywności zapachu, można pozwolić na kontakt skórek i soku od 12 do 24 godzin. Ta procedura, jednakże, zwiększa intensywność koloru, co nie zawsze jest pożądanym efektem.

Aby oddzielić sok od substancji stałych używa się dwóch głównych procedur. Większość soku może zostać odsączona poprzez umieszczenie zmiażdżonych winogron w kontenerze z sitkiem zamiast denka, a często nawet po bokach. Taki sok nazywany jest free run, a masa zmiażdżonych owoców to moszcz, termin, którego używa się do określenia soku z winogron, które nie podległy fermentacji, z lub bez skórek.

Częściej, zmiażdżone winogrona umieszczane są w prasie. Prasa umieszczona w pozycji horyzontalnej, która wywiera nacisk z dwóch stron powoli wypiera tradycyjną prasę. Używa się także c ontinuous screw press (ciągła pras śrubowa), szczególnie przy wysuszonym miąższu. Willmes press, często używana do białego moszczu, składa się z perforowanego cylindra zawierającego pneumatyczną rurę. Zmiażdżone winogrona wtłacza się do cylindra, gdzie pracuje rura, która przyciska winogrona do cylindra, którego boki rotują. W ten sposób sok jest przeciskany przez perforacje. Wyciskanie może być przeprowadzone kilkanaście razy bez użycia siły roboczej, tak jak ma to miejsce przy prasach.

"Basket press" (Source)	Willmes press (Source)

Praktycznym rozwiązaniem przy produkcji win czerwonych, w których skórki, owoce, nasiona i sok fermentują razem jest continuous press (prasa ciągła). Proces oddzielenia soku jest uproszczony, ponieważ fermentacja powoduje zmniejszenie śliskości skórki, przez co ilość soku free run jest większa, niż moszczu, który nie podległ fermentacji. Upraszcza się także segregacja ciał stałych, których śliskość jest zredukowana.

Wysuszona brylantyna (zmiażdżona masa, która pozostaje po ekstrakcji soku z winogron), zarówno pozostała po białych, czy czerwonych fermentacjach, może zostać użyta do zapewnienia materiału do destylacji przy produkcji spirytusu. Dodaje się wody, proces fermentacji zostaje ukończony i powstaje wino o niskiej zawartości alkoholu. Brylantyna może w dalszej kolejności zostać umyta albo destylowana w specjalnie do tego przygotowanych destylatorach.

Obróbka moszczu

Białe moszcze są często mętne. Dlatego pożądane dla nich jest otoczenie, które umożliwia odseparowanie zawiesin. Poprzez dodanie dwutlenku siarki czy obniżenie temperatury utrudnia fermentację i pozwala a normalne osadzenie się zawiesin. W wielu regionach wirówki do butelek z winem umożliwiają pozbycie się ciał stałych z białego moszczu. W tym procesie tworzy się siła odśrodkowa. Moszcz jest czasami pasteryzowany, co uaktywnia niepożądane enzymy, które powoduja brązowienie. Nie praktykuje się dodawania enzymów rozkładających pektyny do moszczu. Bentonit, (glina bentonitowa), może być dodany, aby zredukować zawartość azotu i umożliwić klarowanie.

Wraca zainteresowanie w przed-fermentacyjne użycie ciepła przy czerwonych moszczach, aby wydobyć kolor i dezaktywować enzymy. Ten proces jest szczególnie pożądany przy produkcji win czerwonych, jeżeli przeprowadzony jest szybko, w średnich temperaturach i bez zbytniego utlenienia. Wymaga on krótkiego okresu fermentacji skórek. Jest on jednocześnie odpowiedni dla użycia czerwonych winogron, które zostały zaatakowane pasożytniczym grzybem Botrytis cinera, który zawiera duże ilości politlenku oksydazy, enzymu, który powoduje brązowienie.

Fermentacja

Proces fermentacji alkoholowej wymaga dokładnej kontroli przy produkcji dobrej jakości win. Wymagania to: nadzór wzrostu niepożądanych mikroorganizmów, obecność odpowiedniej liczby pożądanych drożdży, odpowiednie nawilżenie dla wzrostu drożdży, kontrola temperatury zapobiegająca nadmiernemu ciepłu, zapobieganie utlenieniu i odpowiednie zarządzanie skórkami pływającymi w czerwonym moszczu.

Skórki winogron pokryte są bakteriami, pleśnią i drożdżami. Dzikie drożdże, takie jak Pichia, Kloeckera, i Torulopsis występują zazwyczaj w większej ilości niż drożdże używane do produkcji wina- Saccharomyces. Pomimo faktu, że drożdże typu Saccharomyces są ogólnie rzecz biorąc bardziej pożądane dla efektywnej fermentacji alkoholowej, istnieje możliwość, aby inne rodzaje drożdży przyczyniały się do smaku, szczególnie w początkowych fazach fermentacji. Saccharomyces są preferowane ze względu na ich wydajność przy procesie przemiany cukru w alkohol oraz ponieważ są one mniej wrażliwe na hamujący efekt alkoholu. W sprzyjających warunkach odmiany Saccharomyces cerevisiae przyczyniają się do powstania wina o zawartości alkoholu dochodzącej do 18%, mimo że zazwyczaj wynosi ona 15 do 16%.

Użycie drożdży typu Schizosaccharomyces pombe jest rekomendowane przy wczesnych stadiach fermentacji alkoholowej ze względu na użycie kwasu jabłkowego. Ten typ drożdży jest użyteczny przede wszystkim przy moszczach kwasowych. Jednakże użycie go komercyjnie nie przyniosło konsekwentnie sprzyjających rezultatów. Obecnie do moszczu dodaje się bakterie produkujące kwas mlekowy.

Najwięcej niepożądanych mikroorganizmów znajduję się w częściowo zgniłych, naruszonych winogronach. Mechaniczne uszkodzenia mogą powstać w wyniku winobrania lub nieodpowiedniego transportu, szczególnie w krajach o ciepłych klimatach. Wymaga się zatrzymania wzrostu niepożądanych drobnoustrojów. Najczęściej osiąga się to poprzez dodanie do świeżo zmiażdżonych owoców dwutlenku siarki w ilości około 100 do 150 miligramów na litr. Dwutlenek siarki jest bardziej toksyczny dla mikroorganizmów, które są niepożądane, niż dla tych, które są pożądane. Kiedy w grę wchodzi moszcz, dodaje się pożądany szczep drożdży, zazwyczaj nazywany kulturą czystych drożdży. Moszcz rzadko podlega pasteryzacji, chociaż proces ten można przeprowadzić, jeżeli zawiera on niepożądane ilości utleniających enzymów ze stęchłych winogron.

Enolodzy i technicy produkcji wina nie zgadzają się co do wyboru najbardziej pożądanych gatunków i szczepów. Jednakże szczep w powszechnym użyciu jest szczep S. cerevisiae. Wybranemu szczepowi pozwala się na rozmnażanie w sterylnym soku z winogron, a potem przenosi się go do większych kontenerów, gdzie pozwala mu się na wzrost do wielkości, którą się pożąda. Odpowiednie drożdże, z pożądanego szczepu, dodaje się bezpośrednio, unikając w ten sposób kłopotliwej praktyki budowania i utrzymania czystej kultury drożdży. Używa się od 1 do 3% czystej kultury drożdży, aby wyprodukować populację 1 000 000 komórek na mililitr.

Kontrola temperatury podczas fermentacji jest konieczna, aby po pierwsze zapewnić wzrost drożdżom, po drugie, by wydobyć kolor ze skórek, po trzecie, pozwolić na akumulację pożądanych produktów ubocznych i po czwarte, zapobiec nadmiernemu wzrostowi temperatury, która niszczy komórki drożdży. Optymalna temperatura dla wzrostu zwyczajnych drożdży to około 25 stopni Celsjusza. W wielu regionach, gdzie uprawia się wino, a klimat jest chłodniejszy, winogrona ubijane są w tejże temperaturze. Fermentację rzadko zaczyna się w temperaturze przekraczającej 30 stopni Celsjusza.

Wydobycie smaku i koloru nie jest problemem przy winach białych; zmiażdżona masa winogronowa jest zazwyczaj oddzielona od skórek przed fermentacją. Fermentacja białego moszczu w relatywnie niskich temperaturach (około 10 do 15 stopni Celsjusza) ma najwidoczniej efekt w postaci zwiększa procesu powstawania pożądanych produktów ubocznych. Niepożądanym efektem takiej nisko- temperaturowej fermentacji jest wydłużenie jej okresu (sześć do dziesięciu tygodni w porównaniu do od jednego do czterech przy wyższych temperaturach) oraz tendencja do zatrzymania procesu fermentacji, jeżeli osadza się cukier. (Nie zawsze jest to niepożądane - na przykład produkcja wina w Niemczech). W praktyce białe wina stołowe podlegają fermentacji w temperaturze około 20 stopni Celsjusza.

Przy moszczach czerwonego wina optymalny kolor zgodny ze wzrostem drożdży występuje przy temperaturze od 22 do 28 stopni Celsjusza. Fermentacja alkoholowa powoduje powstanie ciepła, dlatego wymaga się dokładnej kontroli temperatury, tak, aby nie osiągnęła ona 30 stopni Celsjusza, przy której wzrost drożdży jest poważnie utrudniony. Na wyższych temperaturach wzrost drożdży zostaje całkowicie zahamowany. Nowoczesne metody regulacji ciepła oparte są na wymianie ciepła. Starsze metody to np. umieszczanie fermentującego wina w chłodnym pokoju; użycie podwójnych chłodnych rur, gdzie wokół przepompowywanego moszczu krąży zimna woda; przepompowywanie moszczu do cewki, która go chłodzi i przepompowywanie chłodziwa przez otulinę zbiornika.

Kontakt z tlenem musi być ograniczony, aby przeciwdziałać utlenieniu podczas fermentacji. W dużych zbiornikach wielkość dwutlenku węgla, który się wydziela jest wystarczający do zabezpieczenia wejścia tlenu. W mniejszych zbiornikach umieszcza się kraniki tak, aby pozwolić na ulatnianie się dwutlenku węgla, a nie pozwalając na napływ powietrza. Takie kraniki są szczególnie pożądane przy końcowych stadiach fermentacji, kiedy rozwój dwutlenku węgla jest wolny. Podczas fermentacji dodaje się dwutlenek siarki, aby zapobiec utlenieniu. Kwas askorbinowy (50 do 100 miligramów na litr) jest czasami użyty, aby zredukować utlenienie. Dlatego generalnie nie poleca się używania dwutlenku siarki.

Skórki i miazga, które pływają na wierzchu soku podczas fermentacji czerwonego wina powoduje ekstrakcje koloru i smaku, ale może również niepożądanie podnosić temperaturę. Tego typu problemów można uniknąć poprzez zanurzenie pływających substancji przynajmniej dwa razy dziennie podczas procesu fermentacji. Ta operacja, prosta przy małych zbiornikach, jest trudna do przeprowadzenia w dużych zbiornikach, których objętość sięga 100 000 galonów (380 000 litrów). W dużych zbiornikach fermentujący moszcz musi być zebrany przy dnie i wypompowany na górę. Użycie drobnych naczyń pozwala na większy ubytek ciepłą do atmosfery, upraszczając w ten sposób kontrole temperatury.

Obróbka po fermentacji

Wraz z odpowiednią kompozycją moszczu, szczepem drożdży, temperaturą i innymi czynnikami, fermentacja kończy się, gdy ilość cukru, który może jeszcze jej ulec, jest niski (około 0,1 procenta). Ilość cukru nie osiągnie takiego poziomu, jeżeli, po pierwsze, fermentacji ulegają moszcze o wysokiej zawartości cukru, po drugie, użyte zostaną szczepy drożdży, które nie są odporne na obecność alkoholu, po trzecie, fermentację przeprowadza się przy zbyt wysokiej lub zbyt niskiej temperaturze lub, po czwarte, fermentacja przeprowadzana jest pod ciśnieniem. Fermentacja normalnego moszczu jest zazwyczaj skończona przed upływem trzydziestu dni. W większości przypadków, większa część komórek drożdży będzie się znajdować w osadzie. Oddzielenie wina bardziej unoszącego się na powierzchni od mniej nazywana jest ranking (rozlewanie). Kontenery są pełne dzięki topping, procesowi, któremu poddaje się wino często, jeżeli jego temperatura i objętość spadają. W początkowym stadium robienia wina topping wykonuje się co tydzień lub dwa. Później wystarczają jedno lub dwumiesięczne napełniania.

Normalnie, pierwszy racking powinien zostać przeprowadzone w ciągu jednego do dwóch tygodni po fermentacji. Jest to szczególnie ważne w regionach o ciepłym klimacie, lub ciepłych piwnicach, gdzie szczepy, będąc w gęstym złożu, mogą siebie strawić powodując powstanie niepożądanych zapachów. Wczesne racking nie jest wymagane, jeżeli produkowane wina charakteryzują się wysoką kwasowością- na przykład te produkowane w regionach o chłodnym klimacie lub z kwaśnych owoców. Takie wina mogą pozostać w kontakcie z co najmniej porcją osadu od dwóch do czterech miesięcy. W ten sposób pozwala się na samostrawienie drożdży, które uwalniają aminokwasy i inne stymulujące wzrost czynniki, które ułatwiają rozwój bakterii mlekowych. Te bakterie zapoczątkowują drugą, fermentację zwaną malolacctic .

Fermentacja malolactic

Enolodzy od jakiegoś czasu wiedzą, że młode wina często przechodzą drugi rozwój dwutlenku węgla. Ujawnia się ona po skończeniu fermentacji alkoholowej. W jej wyniku kwas jabłkowy rozkładany jest do kwasu mlekowego oraz dwutlenku węgla. Ten typ fermentacji powodowany jest enzymami produkowanymi przez określone bakterie mlekowe.

Podczas tej fermentacji produkowane są również inne produkty zapachowe, o nieznanej kompozycji. Fermentacja jabłkowa jest pożądana, jeżeli zawartość kwasu jabłkowego w młodym winie jest za wysoka, tak jak ma to miejsce w Niemczech, albo, jeżeli chce się osiągnąć określony niuans w smaku lub zapachu, tak jak w winach w Burgundii i Bordeaux we Francji. W innych regionach poszczególni producenci wina mogą popierać lub nie tego typu fermentacje w zależności od charakteru wina. We wszystkich regionach ta fermentacja jest tak czy owak kapryśna. Jeden produkt- diacetyl (czynnik smaku i aromatu) jest szczególnie pożądany w niskich poziomach i niepożądany na wyższych.

Przy niskich temperaturach fermentacja jabłkowa zachodzi wolno, jeżeli w ogóle. Niemieckie piwnice wyposaża się często w rury parowe, które mają za zadanie podnieść temperaturę, aby wspomóc tą fermentacje. Wzrost bakterii może zostać zatrzymany w rezultacie niedoboru lub nieobecności podstawowych aminokwasów. Wzrost większości bakterii mlekowych może zostać zahamowany przez obecność od 70 do 100 miligramów dwutlenku siarki na litr.

Nadmierne stosowanie fermentacji malic może powodować powstanie zbyt kwaśnych win (ubogich w smak), albo win o niepożądanym zapachu. Można uniknąć takich deficytów poprzez wcześniejszy racking (rozlanie) albo dodanie dwutlenku siarki.

Klarowanie

W niektórych winach zawiesiny (komórki drożdży, skórki owoców) osiadają bardzo szybko, a wino, które pozostaje jest jaskrawe. To jest prawdziwe w przypadkach, gdy używa się 50cio galonowych drewnianych kontenerów, które charakteryzują się większym stosunkiem powierzchni do objętości. Szorstkie wnętrze bednarki ułatwia osiadanie zawiesiny. Inne wina, w szczególności w ciepłych regionach albo, gdy użyte są duże kontenery, pozostają matowe przez długi okres. Usuwanie zawiesiny podczas leżakowania, to klarowanie. Podstawowe procedury to oczyszczanie , filtrowanie, wirowanie, chłodzenie, wymiana jonów i ogrzewanie.

Oczyszczanie

Oczyszczanie jest antyczną praktyką, w której substancja wspomagająca klarowanie jest dodawana do wina. Podstawowym procesem jest absorpcja , rodzaj reakcji chemicznej i prawdopodobnie fizycznego ruchu. Białka i komórki drożdży są absorbowane przez środki, takie jak bentonit (typ gliny, bentonitowej, na którą składają się głównie montmorylonity) albo żelatyna. Reakcje chemiczne, które zachodzą przy użyciu taniny lub żelatyny mogą powodować absorpcję zawiesiny. Jeżeli wewnętrzny materiał, taki jak krzemionka, zostanie dodany do mętnego wina, pojawi się proces klarowania dzięki ruchowi drobin krzemionki w winie. Ten proces zachodzi prawdopodobnie tylko do odpowiedniego stopnia.

Bentonit został w dużej mierze zastąpiony innymi środkami oczyszczania. Dla specjalnych celów używa się takich środków, jak na przykład: żelatyna, kazeina , karuk, albumina, białko jaja, nylon, czy PPPP (poliwinyloacetal pyrolidyna). Mogą one posłużyć przy usuwaniu nadmiarowej taniny lub koloru.

Nadmiar metalu, w szczególności żelaza i miedzi, może być obecny w winie. Zazwyczaj ma to miejsce dzięki kontaktowi żelaza z metalowymi powierzchniami. Rezultatem jest stała matowość, która pociąga za sobą konieczność usunięcia przy użyciu specjalnych materiałów do oczyszczania, takich jak żelazobeton potasu (niebieski)-długo rekomendowany w Niemczech, Cufex, zastrzeżony produkt zawierający żelazobeton potasu, który może być używany w Stanach Zjednoczonych tylko i wyłącznie pod ścisłą kontrolą. Phytates są używane, aby usunąć żelazo. W dzisiejszych czasach nadmiarowa zawartość metalu występuje rzadko, głównie dzięki użyciu sprzętu z nierdzewnej stali.

(Source)

Filtracja

Filtracja to kolejna praktyka wywodząca się z Antyku, kiedy to filtry składały się z szorstkiego, przykrytego materiałem ekranu, przez który przelewało się wino. Obecnie podkładki filtra zrobione są z włókien celulozy o różnej porowatości, albo składają się z membrany, która również charakteryzuje się różną porowatością. Pory są wystarczająco małe, aby zatrzymać komórki drożdży, a nawet większość komórek bakterii. Jednakże filtry działają nie tylko dzięki wielkości porów, ale również dzięki absorpcji. Filtr z okrzemki, często dodawany do wina podczas filtracji, podnosi trwałość filtra poprzez opóźnienie zapychania.

Wirowanie

Wirowanie jest używane do sklarowania moszczu. Jest również stosowane do win, które ciężko sklarować w inny sposób. Ta operacja wymaga starannej kontroli, aby uniknąć zbytniego utlenienia i utraty alkoholu podczas procesu.

Chłodzenie

Chłodzenie wspomaga klarowanie wina w różnorodny sposób. Redukcja temperatury często zapobiega zarówno wzrostowi drożdży, jak i rozwojowi dwutlenku węgla, który ma tendencję do zatrzymania komórek drożdży. Dwutlenek węgla łatwiej rozpuszcza się w wodzie w niskich temperaturach. Główną przyczyną mętności jest długi proces wytrącania się potassium acid tartarate (śmietanki Tartaru) podczas leżakowania wina. Gwałtowne wytrącanie się jest wywołane obniżeniem temperatury od -7 do -5 stopni Celsjusza przez okres od jednego do dwóch tygodni. Jeżeli wino jest odfiltrowane od depozytu tartrate, wytrącanie się zazwyczaj nie spowoduje późniejszego mętnienia.

Wymiana jonów

Inną metodą stabilizacji tartar jest przelanie porcji wina przez maszynę nazwaną ion exchanger (wymieniacz jonowy). Jeżeli jest on wypełniony sodem, to zastąpi on potas w potassium acid tartarate, co zwiększy rozpuszczalność tartare. Zazwyczaj, jeżeli zawartość potasu w mieszance wina, które zostało potraktowane lub nie jest zredukowana do około 500 miligramów na litr, to spowoduje to, że wytrącanie się nie nastąpi. Wyjątki się jednak zdarzają, dlatego aby się zabezpieczyć należy uwzględnić w rozliczeniu zawartość tartare i potasu.

Podgrzewanie

Wiele win zawiera niewielkie ilości białka, które może powodować mętnienie albo poprzez wytrącanie, albo przez wchodzenie w reakcje z miedzią lub innymi metalami. Formowany w ten sposób agregat przyczynia się do powstawania zmętnienia. Użycie bentonitu usuwa niektóre proteiny i jeżeli wino jest ciepłe podczas procesu oczyszczania wzrasta absorpcja białek. Pasteryzacja w temperaturze od 70 do 82 stopni Celsjusza może być również użyta do wytrącenia białek, lecz w obecnie w praktyce taki proces jest rzadko używany przy klasyfikacji kwasowej.

(Source)

Dalsze informacje:

• Krótka historia wina
• Gatunki i odmiany winogron
• Proces robienia wina
• Starzenie się wina
• Wina musujące
• Wina wzmacniane
• Wina owocowe
• Wina smakowe